Het nest is veilig , maar het heelal is ruimer.

Ga er nog 1 keertje voor zitten, want dit is de laatste.

Hier zit ik dan alweer, thuis... ben ik wel weg geweest?

De laatste dagen Bali waren voor mij vooral dagen dat ik heel erg bezig was met aftellen in mijn hoofd, nog 5 dagen en dan kan ik naar huis, nog 4 dagen, nog 3, nog 2 !
We hebben op Bali heerlijk rond gereden op de scooter, lekker aan het surfen geweest, elke avond uiteten en als kers op de taart zijn we nog naar een olifanten park geweest waar ik op een olifant heb gereden.
Dit was voor mij weer een droom die uitkwam!!
We zijn ook nog naar de school Sjakie-tari-us geweest. Dit is een school/opvang voor verstandelijke gehandicapten.
Zodra er een verstandelijke gehandicapte word geboren in de familie hier, word die gelijk afgestoten. Verstandelijk gehandicapt betekend voor de mensen hier dat hij of zij in zijn vorig leven iets verkeerds heeft gedaan waarvoor hij/zij nu moet boeten. Geen woorden voor, dat mensen hier zo over denken. Ik vind Sjakie-tari-us dan ook een prachtig initiatief !

Zoals ik al vertelde is Bali ontzettend toeristisch, natuurlijk is het prachtig. Maar zodra je in Noord-Sulawesi bent geweest, stelt Bali niet meer zoveel voor, en noemen wij het ook wel plastic.
Bali is zo gemaakt en toeristisch, Noord-Sulawesi is echt, de keiharde waarheid.
In Tondano Noord-Sulawesi hebben wij echt mogen proeven aan de cultuur, de levenswijze van mensen en het geloof.
Zodra wij op Bali waren hadden wij echt niet meer het idee dat we nog in Indonesië waren omdat het zo ontzettend groot verschil is.
Daarom is de stap van Noord-Sulawesi naar Bali en dan naar Nederland ook heel er goed. Als wij al schrikken van Bali, laat staan wat voor cultuurshock we wel niet krijgen als we gelijk van Noord-Sulawesi terug zouden gaan naar Nederland.

De laatste dag op Bali was geen pretje. Vrijdag op zaterdag nacht was mij bezigheid : van bed naar wc rennen , weer terug in bed en voor ik het wist moest ik weer in de benen.
De zaterdag lagen Esther, Cobiena en ik ( want jawel we hadden het alle 3 zwaar te pakken) samen op bed met een doekje op ons hoofd.
Toen we in het vliegtuig stapten en aan onze lange reis naar huis begon knapten we gelukkig wat meer op en hebben we heel veel bij geslapen. Dan vliegen de uren voorbij.

De laatste 2 uren in het vliegtuig was echt niet meer uit te houden, we zaten elkaar zo zenuwachtig te maken.
Toen het vliegtuig veilig landde was ik blij, maar gelijk schoot bij ons de stress erin dat wij een dik half uur te vroeg waren aangekomen.
Ohneee straks zijn ze er nog niet?!
Gelukkig zijn we plan plan kalm an gewend en hebben we mooi de tijd genomen. Toen we onze koffers hadden, de laatste groepsknuffel ook een feit was en we een apje kregen dat iedereen er stond en we konden komen ging ik voor op de deur door, zenuwachtig !
De deur ging open en ik hoorde een overweldigend geschreeuw en gejuich. Ik zag gelijk iedereen staan met een groot spandoek en schoot vol. Wat een bijzonder moment , dat eerste moment dat je door die deuren komt en iedereen ziet staan. Daarna stap je weer een rollercoaster in en kruip je van de ene armen in de andere armen.

Gek om op Schiphol ook gelijk weer afscheid te moeten nemen, van Gerard en van mijn 3 zusjes , mijn 3 vriendinnetjes !
2 maanden hebben we lief en leed gedeeld. Deze reis betekend voor ons alle 4 zoveel en daarin begrijpen wij elkaar ook als enigste zo goed omdat we precies van elkaar weten wat we hebben mee gemaakt.
Dat maakt de band tussen ons heel sterk, een bijzonder vriendschap.

In de auto naar huis wist ik niet meer hoe ik moest zitten na 24 uur reizen.
En dan rij je de oprit op, alles is zo mooi groen de bloemen zijn volop in bloei... en he! wat zijn hier veel auto's , van wie zijn al die fietsen?
Wat een super thuis komen dit, allemaal lieve vrienden, vriendinnen, familie die speciaal voor mij waren gekomen.Het leek wel alsof ik jarig was want ik kreeg ook nog allemaal leuke cadeautjes.
Ja het thuis komen is echt 1 van de hoogte punten van mijn reis.

Nu ik thuis bent voelt het alsof ik nooit ben weg geweest zo normaal is alles weer. Toch voel je diep van binnen dat er iets heel groots is gebeurt, en die combinatie met thuis zijn moet nog even wennen en moet ik nog even een plekje geven.
Na 2 maanden op mezelf voelt het nu dat ik zelfstandig, als individu mijn leven ben begonnen. Dit was de eerste gebeurtenis die ik helemaal in mijn eentje heb mogen beleven, de eerste stappen in een zelfstandig leven, mijn leven.

Indonesië het land van:
Overleven, geen planning, geen tot amper verkeers- regels, leven met de dag, pelan pelan kalm an, tjiktjaks, altijd ja zeggen, de moskee die 04:00 uur ochtends begint te jengelen, gastvrijheid, 2/3 soort auto's , het afval verbranden, leven uit flessen water, rijbewijs kopen, veel zwerfhonden op straat, sterk gelovig , Holland Bakery, Taxi's met disco lampen en harde muziek, Benzine die je uit flessen cola kunt kopen langs de weg, geen wc papier, bendi's paard&wagen, de staan zit kniel kerkdiensten, de ratten die je hoort maar niet ziet, het water dat op is, Scooter rijden zonder helm, off road wegen, dagelijks stroom uitval, vuurtje stoken met coco's noten, 3 keer op een dag rijst eten, niet durven dromen, Waar Nederland niks van snapt , slippers, waar leraren met je op de foto willen, mooie begraaf plaatsen, sambal, toeteren, pisang goreng en het land wat je moet zien, proeven , ruiken en voelen.

Indonesië het land dat mij onderste boven achterste voren heeft gekeerd, het land wat mij een spiegel heeft voor gehouden waardoor ik mezelf ben tegen gekomen en heel goed heb leren kennen.
Indonesië het land waar ik heb geleerd dat je met de dag moet leven, van die zinnetjes die ze in Nederland zo maar opgooien. Geloof mij na deze reis leer je pas echt wat pluk de dag eigenlijk inhoudt.
Indonesië is ook het land waar ik heb ervaren dat mensen zo'n waardering hebben voor de aller kleinste dingen, dat je niet zo moet stressen en wel ziet wat er allemaal van komt.

Als ik terug denk aan alles, als ik lees wat ik nu heb getypt dan ben ik oprecht trots op mijzelf dat ik dit gewoon geflikt hebt!
Het is niet makkelijk geweest, maar he daar word je als mens ook niet slechter van !
Ik ben zo dankbaar dat ik dit heb mogen meemaken, zo dankbaar voor de gastvrijheid , het vertrouwen en de liefde van alle mensen in Tondano, dat blijft voor altijd in mijn hart.

Een grote levenservaring die niemand mij meer afpakt !

Ik hoop dat jullie een beetje hebben genoten van mijn verhaaltjes en foto's , ik vond het in ieder geval ontzettend leuk om te doen en vind het zo lief dat jullie de moeite doen om elke keer weer alles te lezen en ook nog te reageren, dankjewel !


Dikketut , dit keer uit het vertrouwde veilige Haskerhorne.

"Het nest is veilig , maar het heelal is ruimer."