De sneltrein

En weer is het tijd voor een blog , ik moet wel want ik maak hier zoveel mee dat ik beter maar kan blijven updaten en zo erg vinden jullie dat niet toch?

Maandag zou de introductie zijn maar we zijn in Indonesië dus planplan kalm an.
We kwamen op school en de leraren hadden niet goed aan elkaar door gegeven dat er een introductie zou zijn, dat betekende dat de helft van de school al naar huis was. Adem in adem uit, daarom zijn we hier om als gestresste Nederlanders te leren om gaan met dit soort dingen. Wat wel super is , is dat er waarschijnlijk een verspringbak voor mij word gemaakt zodat ik met de kinderen kan verspringen omdat ik atletiekles geef.
Maar of dat er komt en wanneer is natuurlijk nog afwachten.. plan plan kalm an.
Ze hebben hier een KFC, dus wij als lekkere eters daar natuurlijk even heen. Vraag je om een patatje met mayo, nee de mayo is vandaag even op mevrouw. Zit je aan je tafel wel een half uur te wachten tot je bestelling word gebracht. Noway dat dit soort dingen zouden gebeuren in bijvoorbeeld de Macdonalds in Nederland haha.
Savonds thuis gekomen vertelde ibu ( de huisvrouw ) dat ze een pytonslang had gezien. Dus even later zitten we op de bank , begint de ibu ineens te GILLEN! Wij dachten natuurlijk allemaal gelijk aan die pyton en gingen ook gillend op de banken / stoelen staan. Bleek het echt een kleine slang te zijn van laten we zeggen 40 cm? Hahah heerlijk zulk hilarische vrouwen humor.

Het is grappig om te kijken hoe het verkeer hier is. Alles rijdt door elkaar heen, van links naar rechts. Er zijn geen stoplichten, op de kruispunten zien ze wel wie er voor gaat. Het gaat allemaal zo gemoedelijk. Ze toeteren hier ook constant, dat betekend pas op ik kom er aan. Heel bijzonder! In Nederland steken mensen gelijk de middelvinger op en je hebt sowieso gelijk een dikke boete aan je kont hangen.
Ik kan het meest genieten als ik in de auto zit en we rijden door het land. Kijkend naar al het mooie om ons heen, raampje open en de wind waait lekker in je gezicht en door je haren.

Dinsdag was dan de introductie en hebben we ons voorgesteld aan de kinderen van de school. We werden ontzettend hartelijk ontvangen, iedereen helemaal door het dolle heen en ze schreeuwen de hele tijd je naam. Ze willen met je op de foto, zelfs de leraren! Zie je het al voor je dat in Nederland de leraren met jou op de foto willen omdat ze je zo geweldig vinden?
In de middag was het tijd om afscheid te nemen van de 1ste groep die na 2 maanden weer naar huis gaan ( Luuk, Rianne, Marco & Tamara) Het was een emotioneel afscheid, de kinderen zijn heel erg gehecht aan hun , heel mooi op te zien. Omdat de 1ste groep weg ging konden wij nu in het huisje trekken en eindelijk alles instaleren. Kleding in de kast, bed opmaken, klamboe ophangen en foto lijstjes neerzetten.
Dit was weer een pittige dag , dus weer veel om te verwerken. Gelukkig heb ik een heel lief leuk boekje gekregen met allemaal verhaaltjes van lieve mensen uit Nederland. Dat is dus ook mijn dagboekje waar ik elke dag alles weer even in kan zetten wat ik kwijt wil.

Woensdagochtend ging om half 5 de wekker van Cobiena omdat ze die perongelijk nog van vorige week had aan staan. Daar lig je wakker in bed en hoor ineens allemaal gezang , bleek het de moskee te zijn waar om 4 uur de dienst was begonnen.
Erg bijzonder & respect voor die mensen dat die op dat moment al in de moskee zaten, ik draaide me lekker nog een keertje om.


Half 2 in de middag was het dan eindelijk zover om ons eigen individule les te geven. Ik heb 1,5 uur atletiek gegeven , echt slopend ! Het is ten eertste erg warm en als de zon schijnt is het niet uit te houden. dus om de 15 minuten gingen we weer even zitten en water drinken haha. De kinderen deden gelukkig wel enthousiast mee en vonden het leuk. Savonds zijn we naar de asrama (weeshuis) geweest en hebben we de hele avond tussen de kinderen gezeten. Ze vragen dingen aan je, lachen ontzettend veel en kunnen niet van mijn krullende blonde haren afblijven. Dat heeft ons allen heel goed gedaan. 2 totaal verschillende werelden die ineens heel dichtbij elkaar worden gebrachten.

Vanochtend hebben wij Engelse les gegeven op de school ( dinsdag en donderdag geven wij Engels). Ieder van ons heeft elke week zijn eigen groepje. Het is ontzettend leuk om te doen want zo leer ik er zelf ook heel veel van. Ondanks dat de kinderen soms wat verlegen zijn willen ze je heel graag begrijpen en doen ze er alles aan om dat voor elkaar te krijgen.

Ik moet NOG STEEDS wennen aan alles hier en mijn plekje proberen te vinden. Als je over straat loopt kijkt iedereen je aan , roepen ze buleh ( blanke ) naar je en willen ze met je op de foto. Ik denk dan: doe es even normaal, ik ben ook maar eens mens.
Ze behandelen je echt als een beroemdheid en dat is zo apart.

Als ik wil douchen , douche ik met de mandi. de mandi is een bakje water. Met de mandi schep je uit de grote bak water en giet je dat zo over je heen, het is koud water dus niks geen warme straal. Ook moeten we de bakken water allemaal vol hebben want savonds is altijd het water op dus kunnen we dan niks meer bijvullen. Dat is net zo met de wc als savonds het water op is kunnen we dus niet doorspoelen.
Ach dat primitief leven hier bevalt me hier wel, nu nog he misschien denk ik over 6 weken wel heel anders haha.

We hebben net ons avond eten op , 2de keer rijst voor vandaag. Dat is het enige waar ik nu al aan gewend ben.

Het voelt hier als een sneltrein , die op volle gang is terwijl ik er nog in moet springen.


Terima kashi ( Dankjewel) Voor het lezen
Liefs