We zijn alweer over de helft

De tijd gaat zo ontzettend snel. Ik zit in mijn dagboekje te bladeren en zit te zoeken vanaf welk punt ik nu weer verder ga met vertellen.
Moet me er voor het eerst echt even toe zetten om te gaan zitten en een blog te typen. Als ik te lang wacht dan kan ik wel een boek beginnen, zoveel verhalen.
Dus hup skop onder de reet, kop der voor en typen maar...

Daar komtie...

Zondag 20 april reden we met Pastor Jacob, Stefanus & Gerald naar echt the Middle of Nowhere ! De weg was gewoon weg, er mistten allemaal delen uit waardoor we weer stuiterend in de auto zaten. Het wordt elke keer erger !
Maar het bezorgde ons ook altijd veel lol, met hoofden die tegen het plafond knallen.
We kwamen aan in een heel arm dorpje. Pastor Jacob zou een kerkdienst verzorgen dus daar waren wij ook weer bij aanwezig. De dienst werd gehouden in een soort hok / schuur wat dus een kerk voor moest stellen en er zaten maar een stuk of 10 mensen.
Toen weer staan, zitten, bidden, zitten , staan. Pastor gaf ons een teken dat we met hem mee moesten lopen. We liepen via een klein steil trappetje een bergje op waar een klein huisje stond. Voor zover je dat een huis kon noemen........
We stapten naar binnen en daar zat Oma (alle oude mensen noemen ze hier oma of opa) op haar bed. Oma heeft een beroerte gehad en ligt al 4 jaar op bed, ze kan geen kant op en wacht dus eigenlijk, keihard gezegd.... op haar dood.
Ze raakte helemaal geëmotioneerd door onze komst, ze zag ons als vier engelen uit de hemel. Ze zei dat ze zou bidden voor ons, voor een goed leven en dat als zij in de hemel is, ze alvast een mooi plekje voor ons uitzoekt, voor als het onze tijd is.
Nou hoe wil je iemand raken... dit deed zo ontzettend veel met ons. Weer dat besef! Dat de oudere mensen bij ons in Nederland zulke goede verzorging hebben, een rolstoel. Die hoeven niet vier jaar eenzaam en alleen op een bergje te wachten tot ze dood gaan.
Eenmaal thuis, rond een uur of drie, voelde het alsof we al een hele lange dag achter de rug hadden, ben toen eerst maar gaan slapen.

Maandag gingen we weer naar Gerard in Tomohon voor een coachdag.
Dat houdt in : zoek een lekker plekje uit, gooi alles eruit , vertel hoe deze week verlopen is, vertel wat je voelt. Dan krijgen we een lijstje waar we onze kwaliteiten, valkuilen, allergieën en uitdagingen op moeten schrijven en gaan we er even over babbelen.
Het zijn altijd hele diepgaande gesprekken, goede gesprekken waar je echt weer even wat aan hebt. Na daar zo de hele middag mee bezig te zijn geweest ga ik altijd nog even naar de Buddha tempel om een kaarsje aan te steken voor mijn lieve skatten in Nederland.
Toen een goed stuk gelopen in de prachtige omgeving, het blijft gewoon onwerkelijk zo mooi !

We bleven slapen in Tomohon, volgende ochtend hebben Esther en ik een lekkere


wandeling gemaakt van bijna 2 uren. En warm dat het was en zweten........ , en natuurlijk verbranden want we waren ons vergeten in te smeren! Handig!
In de middag zijn we weer terug gegaan naar Tondano naar Joeke, waar prachtige traditionele Indonesische kleding op ons lag te wachten. Echt een meidending.
Lekker optutten na vier weken tijd, haartjes doen, de mooie kleding aan en foto's maken!
Na een kleine miscommunicatie via via via via werden we 's avonds onverwacht mee genomen naar weer een bijeenkomst-achtig iets. Een KAST van een huis, echt het mooiste huis dat we tot nu toe hier hebben gezien. Natuurlijk stond er binnen ook weer een tafelvol met eten op ons te wachten. We keken er naar en dachten : hoeveel mensen hier wel niet komen, stuk of 30?, zoveel eten stond er op tafel en uiteindelijk waren we maar met negen man. Dus uit beleefheid weer eten voor ons leven.

De volgende ochtend gingen we met Pastor richting de traditionele markt van Tomohon. Dikke bende, overal rotzooi, stinke als een malle en super onhygiënisch!
Daar liepen we naar de vleesafdeling. Stonden soort aanrechtblokken waar het vlees op lag, verre van hygiënisch. Kwamen we als eerste een paar varkenskoppen tegen, ze glimlachten nog dus dat scheelde. We liepen door en zagen een slang in stukken liggen. We hoorden honden gepiep, we vreesden voor het ergste. Daar stond een kleine kooi met dunne angstige hondjes in. Te wachten tot ze dood werden gemept.
We proberen hier zoveel mogelijk de mensen te leren dat honden huisdieren zijn en we die liever niet op ons bord hebben liggen.

We raakten met Pastor aan de praat. Pastor vertelde dat wij hem erg inspireerden. Wij zitten nu in Indonesië omdat het onze droom was en die hebben wij waargemaakt. Hij vertelde dat zijn droom is om naar Nederland te komen en hij hoopt ook die waar te maken, net zoals wij hopen dat die uitkomt !!

Donderdag ochtend was Mexi onze taxi er om ons op te halen. In de auto richting Manado voor een lekker ochtendje shoppen.
Daarna zijn we door gereden naar Amurang. In Amurang is de stichting natuurlijk ook heel erg actief, want de stichting heet niet voor niks : Kinderen van Amurang.
In Amurang is een heel mooi groot huis met een zwembad, wat echt nodig is omdat het dubbel zo warm is als in Tondano.
We zijn naar de school en het weeshuis geweest om te kijken waar de createams van de vorige jaren hun tijd hebben doorgebracht. Je ziet aan alles dat ze hier al jaren bezig zijn. Echt super!

Zaterdagochtend Koningsdag ! Dat was even slikken want al dat gefeest in Nederland moesten we even een keertje missen. Geen probleem , maken wij er hier ook een feestje van ! Overdag zijn we naar het strandje van Moinit geweest. Mooi niet dus, want zo mooi was het nou ook weer niet. Snappen jullie het nog ? Het strand is zwart, lava zand. Zoals bijna alle stranden hier. We hebben heetwaterbronnen gevoeld maar helaas niet goed kunnen zien. We zijn maar lekker langs het strand gelopen en schelpjes gaan zoeken.
En zoals ik al zei : dan maken wij hier een feestje, dat hebben we ook gedaan. We hebben onze oranje kleren aangetrokken en zijn weer bij Mexi onze taxi in de auto gestapt en naar Manado gereden. We zijn naar een leuke actie film geweest, het voelde echt eventjes net als Nederland, was een hele mooie bioscoop.
Daarna hebben we een karaokebar opgezocht, dat is namelijk helemaal in hier.
Mexi vroeg de prijzen, en omdat wij blanken er achter stonden werd de prijs ineens heel veel hoger! Flauw!
Dus naar een andere karaokebar en hebben we eerst maar buiten gewacht tot alle prijzen ronden waren. Dat lukte en we hebben lekker twee uren zitten bleeeeehren door een microfoon. Hier in Indonesië heb je geen enkele grote ruimte waar iedereen zit, maar krijg je een klein kamertje toegewezen waar je met je groepje gaat zitten.

Vanochtend heb ik lekker baantjes getrokken in het zwembad, ja als die er is moet je er ook gebruik van maken nou. Daarna hebben we een stevige wandeling gemaakt door voor ons echt een jungle, oerwoud. Takken moesten aan de kant geslagen worden want we maakten onze eigen weg. Door het water ploeteren, je tenen 100.000x stoten aan de stenen omdat je die onder water niet ziet om maar aan de andere kant van het riviertje te komen. Om ook een riviertje over te steken moesten we balanceren over een bamboe stok van de ene naar de andere kant. Ik weer helemaal in mijn element natuurlijk. We kwamen aan bij een super mooie waterval en hebben daar lekker gezwommen en genoten van de natuur.

Nou mensen, vandaag over 3 weken kom ik aan in Nederland, het zijn nog 3 weken maar ik voel nu al dat de tijd voorbij vliegt, nog sneller dan voorheen! Vooral nu we dat gevoel hebben, wordt de planning alleen maar drukker en drukker, om nog maar zoveel mogelijk te doen en mee te maken.
Maar ik zal mijn best doen jullie zo snel mogelijk weer te vermaken met al mijn avonturen. Want ik hoop dat jullie nog niet genoeg hebben van mij , want jullie zijn nog niet van mij af !

en ohja , ik zal snel weer even proberen wat foto's bij mijn blog te plaatsen!



Sampai Jumpa Juga!