Het einde is inzicht

Selemat Sore,

Nou daar was ik weer, zoals beloofd.
Ik kom steeds met langere en langere blogs, misschien moet je dit keer even twee kopjes koffie/thee pakken en een lekkere koek, want dat mis ik!

Maandagochtend kregen we Nederlands bezoek, namelijk Savan haar Nicht & man.
Zij zijn op doorreis in Indonesië, hoe toevallig! Dat is een ontmoeting waard!
We hebben ze de hele dag mee op sjouw genomen, mooie plekjes laten zien en natuurlijk ons thuis haven in Tondano.
In de middag hebben we nog lesgegeven & savonds werden we zomaar weer door Pastor meegenomen want er was een vrouw die speciaal Spaghetti voor ons had gemaakt, OVERHEERLIJK!! Naja zo gaat dat dan: je komt ergens thuis, er staat een prachtig gedekte tafel, het eten word opgediend, je eet terwijl de mensen van het huis op de bank zitten te kijken naar hoe je eet. Als het op is bedank je ze en dan ga je weer naar huis. Gastvrijheid op en top !
Onderweg naar huis moest er natuurlijk wel weer wat gebeuren. We kwamen aan bij een klein zaakje met lekkere gebakjes die die dag voor het eerst open was. De eigenaresse een jonge meid van 22 jaar heette Monic. Dus toen ik haar een hand gaf en we allebei Monique zeiden, sprong ze bijna een meter de lucht in van de schrik en zei ze: How do you know my name? Haha. Ondertussen kwam er een andere Pastor aan die het gebouw ging dopen en ging bidden. Heeel frappant , staan wij daar weer zomaar tussen.

Woensdag ging om half 5, ja HALF 5 de wekker, omdat wij zo reuze fanatiek zijn. We zijn weer naar de vulkaan Mahawu gereden en zijn de hele vulkaan rond gelopen bovenlangs. Het was een stevige wandeling omdat mijn conditie hier natuurlijk achteruit gaat. Maar het uitzicht was weer prachtig, de zon kwam op, de lucht was helder & de natuur werd langzaam wakker.
Eerste deel van de vulkaan was mooi bestraat met stenen, maar zodra we over de helft kwamen waren er geen stenen meer en moesten we zelf ons weg vinden door de jungle vol met kevers die je de oren van je kop schreeuwen en spinnen webben waar je met je slaperige kop tegenaan loopt, dolle pret. Zo lekker typisch Indonesisch, niet alles afmaken.
Om half 8 gingen we weer richting huis, maar zoals verwacht hadden we weer een stop.We gingen namelijk uit-ontbijten. Pastor & Joeke zaten om half 8 sochtends aan hun bord rijst. Ach het is maar wat je gewend bent !
In de middag hebben we weer les gegeven, Ritsko van Vliet was bij ons te kijken. Ritsko is een hele bijzondere man. Hij is namelijk de oprichter van de stichting kinderen van Amurang. Hij was zondag 27 april aangekomen in Indonesië, die vrijdag daar voor heeft hij zelfs nog een lintje gekregen van de koning voor al zijn goede daden, super gaaf!
Het was dus een hele eer dat hij onze lessen heeft bekeken.

Savonds komt Cobiena thuis, die was nog even bij de Asrama geweest, ze vertelde dat er afgelopen week iemand is vermoord in Tondano, die zelfde avond was nummer 2 vermoord. Wij elkaar gek maken en dus rennend ( ik zelfs op blote voeten) naar de asrama. Daar kwamen de 4 dames aan hoor.
Pastor vertelde dat er inderdaad 2 mensen waren vermoord, dat kwam door een soort dorpen ruzie. Maar hij stelde ons ook gerust dat wij veilig waren, het was nog een aardig stukje van ons weg. Dus voor iedereen thuis, wij zijn 4 sterke meiden, hebben een hek om ons huis & een slot op ons hek dus wij zijn helemaal veilig, don't worry.

Donderdag was het tijd om onze familie te ontmoeten. Op naar het apenpark.
Na een hele lange rit kwamen we aan in Tangkoko. Daar begon de lange wandeltocht op zoek naar aapjes. Veel kwamen we helaas niet tegen, de kleine aapjes slapen overdag namelijk in de holle bomen. We kwamen aan bij een enorm grote holle boom, je kon er aan de binnenkant helemaal in klimmen naar het topje van de boom. Het was net een klimrek. Ik weer in mijn element dus de takken in en rond kijken of ik mijn familie zag rond slingeren. Het was een grote zweetpartij maar wat gaf het een heerlijk voldaan gevoel!
Daarna lekker op het strand gezeten, en ons KFC maaltijd opgegeten. Toen kwam het kind in mij naar boven en begon ik mezelf in het zand in te graven. De anderen zagen dat ook die vonden het leuk om weer even te spelen dus begonnen ze me allemaal te helpen. Daar lag ik helemaal onder het zand en met mijn bolle kop die er nog uitstak. Toen we ons lekker hadden afgespoeld en schonen kleren hadden aangetrokken hebben we nog hele schattige kleine schildpadjes vast gehouden. Die worden opgevangen daar in bakken vlak bij het strand en als ze groot genoeg zijn worden ze los gelaten in de zee.
We stapten weer in de auto richting huis toen onze gids in eens zei: als we hier even het bos ingaan dan zijn we heel dicht bij de grotere apen. We hebben geen seconde getwijfeld, sprongen de auto uit en liepen met spanning in ons lichaam richting het bos achter de gids aan. En ja verdikke daar zag je een hele familie apen zitten met roze billetjes. Allemaal baby aapjes die om hun moeder heen hongen. Voorzichting gingen we er tussen zitten , ze kwamen niet naar ons toe daar waren ze te bang voor. Op een gegeven moment kwam de leider van de groep apen boos op ons af. We moeten weg zei de gids want de hoofd van de familie word boos. Voor we het weten kwamen de apen van alle kanten op ons af. Rustig weg lopen dacht ik... maar toen de gids voor mij zelfs begon te rennen wist ik ook dat ik rennen moest haha, fijne gids!
Al met al een mooie dag vol avonturen.









Vrijdag 3 mei , beloofde eindelijk weer een uitslaap ochtend te zijn. Maar natuurlijk was al vroeg in de ochtend allemaal lawaai voor op straat. Het was een nationale dag in Indonesië dus er was een parade in onze straat, allemaal groepjes kinderen die in mars ons voorbij liepen.
Prachtige kleding, maar bloedje heet.


Zaterdag 3 mei, dag 44,
De wekker ging weer veelste vroeg. Kwart over 5, hup in de benen, koud bakje/mandi water over je heen gieten en klaar wakker was ik.
Na 2 uren in de auto zitten kwamen we aan bij een haven, daar gingen we weer op een boot richting het eiland Bangka. Daar zijn momenteel veel problemen. Ze willen ijzererts uit de grond halen maar het is illegaal want de regering en grootdeels van de bevolking is er tegen. Gaat het door dan word er zoveel verwoest, waaronder het prachtige koraal in zee. Maar waar geld is, is macht. Ze hebben iedereen omgekocht, zelfs de politie. Werkelijk waar belachelijk. De mensen op het eiland die tegen zijn worden ook gediscrimineerd, zo zijn er twee meisjes van school gestuurd omdat hun ouders tegen het ijzererts verhaal zijn.
We konden er helaas niet veel van zien. Hebben lekker gegeten bij een gezin op het eiland. Na een dag varen op het water en veel zon waren we weer helemaal uitgeteld.

Waarschijnlijk niet alleen van die dag, maar gewoon van al die 6 weken die we al hebben gehad, de energie is op, we gaan over op automatische piloot.

Het einde komt inzicht hier in Tondano.
Vanochtend hebben we onze laatste kerkdienst bijgewoond. Ons afscheid in de kerk.
We hebben een mooi zegje gedaan voor de mensen (gemeenschap) om ze te bedanken voor de warmte, gastvrijheid en liefde!

Toen voor de laatste keer op naar Gerard in Tomohon. Laatste coachgesprek, onze
eindbeoordeling , spannend!
Ik heb een erg mooie beoordeling gekregen, een zeer goed!
Met fijne feedback, wat klopt met het hele plaatje.
Na dat we allemaal onze papiertjes hadden gekregen van Gerard hebben we een groepsknuffel met z'n 4en gedaan. Thuis geven we elkaar ook snel eens een goede knuffel, want knuffelen is goed en dat zouden we veel vaker moeten doen. Dus bijdeze, kijk even naast je en geef die persoon een hele dikke knuffel !

Wij vieren hebben ook hele mooi bijnamen voor elkaar.
Esther = Man & Maria
Cobiena = Tuttenbel & Miss etos
Savan = Angel & Zweefteef
Monique = Mama & Shakira

Het aftellen begint. Morgen ons laatste les, dinsdag Savan haar afstudeer voorstelling en woensdag de uitreiking van de certificaten en ons afscheidsfeestje.
Vrijdag gaan we richting Bali voor een weekje acclimatiseren.

Dit blog heb ik thuis getypt in ons huisje. Terwijl ik naar de Asrama (voor wifi) liep, Ik keek de straat in. De armoedige scheve huisjes, de zwerfhonden, het afval dat langs de weg ligt, een auto die voorbij rijdt waar koppen uitsteken en weer bule roepen. Ik kom aan bij de Asrama en er is een man die mij wat lastig valt, in het Indonesisch tegen mij babbelt en denkt dat ik alles versta ? Bijzondere wereld.
Wat gek dat dit straks voorbij is, wat gaat de tijd toch snel.
Het heeft zo ontzettend veel met mij gedaan, ik ben echt even achterstevoren, ondersteboven gekeerd. Eng maar heel fijn, een levenservaring.

Ik hou het weer voor gezien want dit was weer genoeg leesvoer dacht ik zo.

Jullie horen snel weer van mij
& een dikke tût uit Indonesië