Afscheid nemen & wilde avonturen

Nou goeie , Daar was ik weer !
Ik kon het niet laten een nieuw blog te maken, heb weer zo veel mee gemaakt.

Vorige week maandag hadden we de laatste les, natuurlijk was er weer iets mis gegaan op 1 of andere manier waardoor er maar een kwart van de kinderen waren.
Top! Alle groepen bij elkaar gegooid en lekker aan het dansen geweest en slagbal gedaan. Het moest er ook eens van komen om met de handen te eten dus dat hebben we ook nog maar even gedaan toen ons spaghetti in bakjes aan kwamen zonder bestek. Dit leverde weer veel lol op en vieze tomatensaus vlekken in onze kleding en rond om onze monden.

Dinsdag was Savan haar afstudeervoorstelling. Zo ontzettend prachtig!
De voorstelling heette : I Have a dream.
Het is heel bijzonder om hier een droom te hebben en hem uberhaüpt uit te spreken.
De mensen durfen hier gewoon niet te dromen.
Het was een hele mooie voorstelling waar de kinderen 1 voor 1 hun droom uitspraken.
Dromen als : Mijn droom is dat ik een huis heb met een tuin. Mijn droom is dat ik mijn familie en vrienden gelukkig maak.
Vraag het eens aan ons....dit soort dromen zouden wij niet snel zeggen.
Voor ons is dit namelijk al vanzelfsprekend.

Woensdag ochtend, in de nette kleding op naar school. Tijd voor de uitreiking van de certificaten en afscheid te nemen van iedereen van school.
Daarna was het toch ook echt tijd om intepakken en schoon te maken.
Woensdag avond hadden we ons afscheidsfeestje.
We hadden mooi ons terras versierd met ballonnen, lekker hapjes ingeslagen en veel cola en bintang ! Rond 8 uur zaten Esther en ik alleen thuis op ons terrasje te wachten tot iedereen kwam.. Stond er een man bij ons hek. Wij er heen lopen en vragen of we hem konden helpen, dat konden we niet dus we liepen weer terug. Even later stond de zelfde man weer bij ons hek en gaf aan dat we even moesten komen. Wij weer opstaan...zucht.... Dit keer vroeg hij of de eigenaar van het huis er ook was, ook daar konden we hem niet mee helpen. Je raad het al , daar kwam de 3de keer.
Weer stond hij bij het hek. Esther en ik nog 1 keer ons aller liefste glimlach opzetten om de man vriendelijk te helpen. Lopen wij naar het hek, zegt de man ineens: Do you want sex with me ? PARDON!? Op het moment dat zijn woorden tot mij doordrongen, zag ik dat hij zijn geslachtsdeel door het gat van het hek stak en zichzelf aan het plezieren was. Omdraaien en weglopen !! Toen we dachten dat hij het hek zou open doen reed hij gelukkig snel weg op zijn scooter, hebben we het hek op slot gedaan en hebben we hem niet meer gezien. Moet toch niet gekker worden zo op onze laatste avond! Maar de pret werd er niet minder om ookal waren we echt even in shock. Het was een ontzettend gezellige avond met alle lieve mensen van Tondano. Toen ik tussen iedereen inzat en om me heen keek, kreeg ik zo'n ontzettend gelukgzaaalig en trots gevoel! Van Pastor hadden we nog een hele mooie rozenkrans ketting gekregen die Pastor nog gezegend heeft voor ons.

Na de tijd zijn we nog even naar de asrama (weeshuis) geweest. Pastor speelde op de gitaar en de kids zaten er om heen liedjes te zingen. Daarnaast moesten we al afscheid nemen, knuffelen, knuffelen, knuffelen en traantjes. Een hele waardevolle avond.
Niet alleen een waardevolle avond, maar een waardevolle 7 weken.
We hebben zo ontzettend veel vertrouwen en liefde gekregen van alle mensen en dat heeft mij zo ontzettend goed gedaan. Dat je gewoon om de kleinste dingen zoveel waardering krijgt.

Donderdag ochtend voor de laatste keer wakker worden is ons vertrouwde huisje. Koffers pakken , weer afscheid. Die dag hebben we bij novotel gezeten, gezwommen en gegeten.

Vrijdag ochtend om 7 uur stapten we in het vliegtuig naar Bali , er stond nog een heeel lief groepje mensen om ons uit te zwaaien : Pastor, Joeke, Stefanus, Wally, Gerald &Vega . Onze toppers!
Bij het vliegveld van Manado gaat alles wel zo lachwekkend, niks niet geen controle of ik een zakmes in mijn broek heb, flesjes water waar ik misschien wel gevaarlijke vloeistoffen in heb. Mogen gewoon mee en een paspoort laten zien? Wat is dat? Haha

De eerste dag op Bali was ontzettend wennen, van het rustige vertrouwde Sulawesi naar het walgelijke toeristische Bali. En dan zeg ik walgelijk omdat het echt niet leuk is.
Dan wil je de mensen wel weer smeken om bule te roepen in plaats van dat ze je na roepen en zien als lust object.

Gelukkig zaterdagochtend lekker wezen surfen. Wat was dat ontzettend gaaf zeg ! In de middag hebben we heerlijk relaxed in ons veelste mooie villa, villa ja! Ik leer wel hoe je flexibel moet zijn ( Van armoede naar luxe)
Zaterdag avond, stap avond! Op naar het uitgaansleven van Bali. We zaten in een hele mooie club sky garden waar we heerlijk hebben gegeten en konden dansen.
Toen het tijd was om naar huis te gaan sprongen we weer op onze scooter. We waren bijna thuis toen Cobiena en ik achter ons Savan en Esther hoorden schreeuwen! Voor we het wisten vloog een scooter met 2 jongens er op ons voorbij. Esther en Savan er achter aan, ze schreeuwden : ons tasje !!
Wel potverjandikkie ! Ons tasje met geld en id kaarten en natuuuurlijk mijn telefoon die daar inzat. De jongens waren zomaar verdwenen.
Ze hadden gewoon het schouder tasje bij Savan met grof geweld er af getrokken waardoor Savan en Esther bijna van de scooter donderden.
Wat zijn we geschrokken en wat baalde ik ontzettend dat net nu ik aan de andere kant van de wereld zit mijn telefoon kwijt ben.

Bali is zo ontzettend toeristisch en momenteel voelen wij ons alle 4 hier totaal niet veilig. De mannen zijn vervelend en de mensen opdringerig. Het is gewoon een cultuur shock, we zijn nog steeds in Indonesië maar het voelt alsof we naar een heel ander land zijn gevlogen, geen Tondano waar alles zo vriendelijk en plan plan is.

Maar ondanks dat brengt Bali ons ook wel heel veel mooie dingen hoor. Zo zit ik voor het eerst in mijn leven op een scooter en voel ik me zo vrij als een vogel, heerlijk! Het surfen doet me goed, het lekkere eten & het idee dat ik over een weekje al thuis kom maakt mij dolgelukkig.

Ik beloof dat er nog 1 blog gaat komen....
Jullie kunnen nu al niet wachten he?

Dikke tut !